Το σύνολο της καλλιεργούμενης με όσπρια έκτασης στην Ελλάδα ανέρχεται περίπου σε 160.000-180.000 στρέμματα. Η μέση ετήσια παραγωγή οσπρίων είναι 33.000-35.000 τόνοι, ενώ η κατανάλωση είναι περίπου 90.000-100.000 τόνοι.
Από τα στοιχεία αυτά είναι φανερό ότι η χώρα μας είναι πολύ ελλειμματική όσον αφορά την παραγωγή των οσπρίων, ενώ ταυτόχρονα η κατανάλωσή τους είναι αυξημένη.
Τα προβλήματα γενικά στην αγροτική παράγωγη αλλά και στην παράγωγη των οσπρίων άρχισαν με την εφαρμογής της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της Ευρώπης στην Ελλάδα. Καθώς οι αγρότες της χώρας στράφηκαν προς τα επιδοτούμενα προϊόντα εγκαταλείποντας της παραδοσιακές ελληνικές καλλιέργειες όπως τα όσπρια ή τα κτηνοτροφικά φυτά. Με τραγικό αποτέλεσμα οι διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού να καλύπτονται στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους με εισαγωγές.
Χαρακτηριστικά, στη Θεσσαλία ξεριζώθηκαν πολλές εκτάσεις με αμυγδαλιές προκειμένου να φυτευτεί βαμβάκι. Έτσι η καλλιέργεια του βαμβακιού μετά το 1981 να αυξηθεί δραματικά πολύ πάνω από την ζήτηση λόγω φυσικά της μεγάλης επιδότησης.
Ακριβώς έτσι έγινε και με τα όσπρια που καλλιεργούνταν παραδοσιακά στην Ελλάδα, αλλά αφού δεν επιδοτούνταν από την Ε.Ε. εγκαταλείφθηκαν απότομα οι καλλιέργειες . Για παράδειγμα οι φακές που ενώ το 1961 παράγονταν 12.586 τόνοι το 1981 απότομα πέσαμε σε 8.451 τόνοι, ενώ το 2011 η παραγωγή έπεσε τραγικά στους 2.856 τόνους . Σήμερα παράγονται στην Ελλάδα ελάχιστες ποσότητες σε σχέση με το ύψος της κατανάλωσής της, με αποτέλεσμα ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 95% των εγχώριων αναγκών μας να καλύπτεται με εισαγωγές από άλλες χώρες όπως είναι η Τουρκία, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς.
Τα φασόλια είναι τα όσπρια που αποτελούν το κυριότερο είδος που καλλιεργείται περισσότερο στη χώρα μας και από τα οποία παράγεται το 73% της συνολικής ελληνικής παραγωγής οσπρίων. Το 55-60% των φασολιών που καταναλώνονται στη χώρα μας εισάγονται από τις ΗΠΑ, την Αλβανία, τον Καναδά και την Αργεντινή.
Ακόμα χειρότερα το πλέον παραδοσιακό ελληνικό προϊόν, ο χαλβάς με το υπέροχο ταχίνι που παράγεται κυρίως με εισαγόμενο σουσάμι. Το 2011 η παραγωγή του ελληνικού σουσαμιού ήταν μόλις 33 τόνοι σε σύγκριση με το 1981 που ήταν 1.572 τόνοι.
Τι μπορεί να πει κανείς όταν από τα πέρατα της Γης εισάγουμε όσπρια για να φτιάξουμε παραδοσιακές ελληνικές συνταγές. Φασόλια από την Κίνα, μαυρομάτικα από το Περού και τη Μαδαγασκάρη, φακές από τον Καναδά, ρεβίθια από το Μεξικό και την Τουρκία, κουκιά από τη Συρία.
Το ίδιο συμβαίνει και με την παραγωγή ξηρών καρπών όπως τα αμύγδαλα επειδή έμειναν εκτός επιδότησης σήμερα εισάγουμε καρύδια από την Καλιφόρνια, τη Γεωργία αλλά και τη Μολδαβία.
Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και με τα αποξηραμένα φρούτα που παγκοσμίως είναι περιζήτητα, και εμείς πλέον έχουμε πολύ μικρή παραγωγή αφήνοντας την Τουρκία να κυριαρχεί.
Σε όποιο τομέα της Ελληνικής παραγωγής και να εστιάσουμε βλέπουμε την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας .
Για παράδειγμα οι ζωοτροφές που και εδώ εισάγουμε το μεγαλύτερο ποσοστό που χρησιμοποιούμε. Είναι τραγικό αρκεί να σκεφτούμε ότι η ζωοτροφή αποτελεί το 80% του κόστους της παραγωγής του κρέατος, καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν όλες αυτές οι εισαγωγές για την ανταγωνιστικότητα της κτηνοτροφία μας.
Ένα από τα βασικά κτηνοτροφικά φυτά δηλαδή που καλλιεργείται καθαρά για ζωοτροφή είναι ο σόργος. Το 1981 καλλιεργήθηκαν 1.198 τόνοι ενώ αντίστοιχα το 2011 καλλιεργήθηκαν μόνο 84 τόνοι σόργου.
Τα τελευταία χρόνια το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων αργά μεν αλλά σωστά προωθεί Ελληνικές ποικιλίες οσπρίων και κτηνοτροφικών φυτών με στόχο τη μείωση της εξάρτησης της χώρας από τις εισαγωγές του είδους. Παράλληλα και από την Ε.Ε για πρώτη φόρα υπάρχουν επιδοτήσεις για την στήριξη του κλάδου .
Έτσι για εκείνους που θέλουν να ασχοληθούν με την καλλιέργεια και τον πρωτογενή τομέα προϊόντα όπως τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβίθια φαντάζουν ως μεγάλες ευκαιρίες γιατί η Ελλάδα είναι απίστευτα ελλειμματική σε παραγωγή μα πολύ υψηλή σε κατανάλωση.
Ενώ από την άλλη τα εδάφη της χώρας μας είναι τα πλέον κατάλληλα για να ευδοκιμήσουν τα όσπρια, εντούτοις πάνω από το 60% των οσπρίων είναι ξένης προέλευσης.
.
