Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, μετέτρεψε για ακόμα μια χρονιά τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας σε ποτάμι μνήμης, διεκδίκησης και προβληματισμού, προσελκύοντας περισσότερους από 15.000 διαδηλωτές.
Η μεγαλειώδης, ειρηνική πορεία της 52η κατά σειρά, ξεπέρασε τα καθιερωμένα όρια της ιστορικής αναφοράς, ενσωματώνοντας εμφατικά τα σύγχρονα κοινωνικά αιτήματα και τις πληγές της επικαιρότητας.
Η κεντρική εκδήλωση ξεκίνησε, όπως παραδοσιακά, από το χώρο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων. Προπορευόμενος, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 έδωσε το σύνθημα, ακολουθούμενος από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα μαζικά μπλοκ εργαζομένων, πολιτικών κομμάτων και συλλογικοτήτων. «Το Πολυτεχνείο ζει», φώναξαν οι χιλιάδες διαδηλωτές στην πορεία . Η πορεία είχε ως τελικό προορισμό την Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών, συμβολικό σημείο που παραπέμπει στον ιστορικό ρόλο της εξωτερικής πολιτικής κατά την περίοδο της χούντας, ολοκληρώθηκε ειρηνικά γύρω στις 20:00.
Στην πιο συγκινητική και επίκαιρη στιγμή της εκδήλωσης, οι φοιτητές απέτισαν έναν βαθύτατα συμβολικό φόρο τιμής στα θύματα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών. Η αιματοβαμμένη σημαία, σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα, δεν κουβαλούσε φέτος μόνο τη μνήμη του ’73, αλλά και την οργή για την τραγωδία του 2023. Μπροστά από το αυτοσχέδιο μνημείο που έχει στηθεί για τη μνήμη των 57 νεκρών, οι διαδηλωτές σταμάτησαν, έψαλαν τον Εθνικό Ύμνο και τήρησαν ενός λεπτού σιγή, εκφράζοντας την απαίτηση για δικαιοσύνη και την καταδίκη της ατιμωρησίας.
Η διεκδίκηση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απαίτηση για ασφάλεια και σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, θέτοντας επιτακτικά ζητήματα κρατικής ευθύνης και διαφάνειας στις υποδομές.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, από την Πατησίων μέχρι την αμερικανική Πρεσβεία, το κλίμα παρέμεινε ειρηνικό. Σημείο αναφοράς αποτέλεσε η κίνηση συμμετεχόντων, οι οποίοι έστρωσαν κόκκινα γαρύφαλλα μπροστά από τη Λέσχη Αξιωματικών, καθώς περνούσε η ιστορική σημαία, αναβιώνοντας το διαχρονικό τελετουργικό μνήμης.
Φτάνοντας στον τελικό προορισμό, λίγο μετά τις 20:00, τα συνθήματα έλαβαν εκ νέου σύγχρονο και ευρύτερο χαρακτήρα:
Εκτός από τα κλασικά αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, κυριάρχησαν αιτήματα για το φοιτητικό άσυλο, την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και την ακρίβεια, αποδεικνύοντας ότι το πνεύμα της εξέγερσης παραμένει ζωντανό και ενσωματώνει τις σύγχρονες προκλήσεις. Η πορεία ολοκληρώθηκε με ένα ακόμα λεπτό σιγής στη μνήμη των θυμάτων του Πολυτεχνείου, τον ψαλμό του Εθνικού Ύμνου και την κάλυψη της σημαίας, σηματοδοτώντας την υπόσχεση για συνέχιση του αγώνα και της επαγρύπνησης.
