Η «νεολαία και τα στέκια της» Σημεία συνάντησης και έκφρασης από το 1930 έως και σήμερα
Η νεολαία στην εποχή του μεσοπολέμου μαζεύονταν σε πλατιές αλάνες σε δρόμους που κατέληγαν σε σκαλάκια . Στην κρυφή σκέψη κάθε νέου ήταν απλά να μεγαλώσουν λίγο ακόμα, ώστε να μπορούν και αυτοί να βρίσκονται με τους φίλους τους στα καφενεία, ουζερί, ταβέρνες με μουσική ακόμα και στα ζαχαροπλαστεία που έκανε την εμφάνιση του το πάταγο, και το ημερολόγιο ήταν κάπου στο 1930. Ανέκαθεν η νεολαία ήθελε ένα δικό της χώρο να συναθροίζετε . Ένα χώρο που να μπορεί να εκφραστεί χωρίς να φοβάται τους μεγαλύτερους.
Τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση οι νέοι στις πιο εύπορες οικογένειες συνήθιζαν να μαζεύονται σε σπίτια για Πάρτι, ίσως τα Σαββατοκύριακα για εκδρομές, αλλά και στα περίφημα Night Club που γέμιζαν τα βράδια τους χορεύοντας τους νεόφερτους Ευρωπαϊκούς ή Λατινοαμερικάνικους χορούς .
Στον αντίποδα οι πιο λαϊκές παρέες που μαζεύονταν στις φτωχικές αυλές των σπιτιών, που τότε έσφυζαν από ζωή , μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φόρες που με λίγο κρασάκι και δυο ελιές άρχιζαν το τραγούδι και τον χορό.
Τα καφενεδάκια ήταν στέκια κυρίως για τα αγόρια ενώ τα σινεμά αλλά και τα ζαχαροπλαστεία, αν και ήταν πολυτέλεια στην αρχή λόγω φτώχιας, έγιναν σημεία που περνούσαν τον χρόνο τους οι νέοι . Πολλές φορές τα βραδάκια μπορεί να προτιμούσαν τα σουβλατζίδικα της εποχής για κανένα καλαμάκι με λίγο ψωμάκι.
Τα πιο μεγαλύτερα αγόρια μαζεύονταν στις μικρές ταβέρνες τα λεγόμενα κουτούκια για λίγο κρασί και μεζέ. Τα κοσμικά κέντρα ήθελαν γερό πορτοφόλι και ήταν για λίγους εκείνη την εποχή και σίγουρα όχι νέους.
Κάπως έτσι πέρασαν δεκαετίες ολόκληρες μέχρι να φτάσουμε το 1960 που στην Ελλάδα εισβάλει ένα τόσο δα σνακ, το τοστ και ένα παιχνίδι το ποδοσφαιράκη οπού η νεολαία χωρίς άλλο βρήκε μάλλον αυτό που έψαχνε . Ετσι τα Ποδοσφαιράκια ήταν ένα σημείο που μαζεύονταν οι νέοι της εποχής, γεμάτα φωνές, ανταγωνισμό και παρέες.
Την δεκαετία λοιπόν του 1960-1970 εμφανίζονται στην Ελλάδα τα πρώτα fast food τα περίφημα «Τοστάδικα» κυρίως σε αστικά κέντρα, προσφέροντας αυτό το απλό σνακ, το τοστ με ζαμπόν-τυρί.
Η έννοια του γρήγορου φαγητού ήταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Την δεκαετία του 1980 τα τοστάδικα γίνονται πιο διαδεδομένα, ειδικά κοντά σε σχολεία και φροντιστήρια και γίνονται στέκια της νεολαίας.
Το 1980-90 εμφανίζονται δυναμικά ως κάτι νέο τα fast food με μπέργκερ (μπερκεράδικα) επηρεασμένα από τα αμερικανικά πρότυπα . Η νεολαία μαζεύετε καθημερινά στα μαγαζιά αυτά και δημιουργούνται στέκια . Τα τοστάδικα λειτουργούν πια σαν μικρά σνακ μπαρ, ενώ ο ανταγωνισμός τα μπεργκεράδικα μεγαλώνει.
Το τοστ παραμένει το πιο κλασικό, φτηνό σνακ που οι νέοι προτιμούν. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια τα παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία αποτελούσαν βασικό χώρο κοινωνικής συνεύρεσης στα ζευγαράκια και τις πιο μεγάλες ηλικίες . Από το 1970 περίπου οι καφετέριες έχουν μπει δυναμικά στο παιχνίδι προσφέροντας ότι τα καφενεδάκια της εποχής, μαζί με γλυκά αλλά και μικρά σνακ σε σχετικά χαμηλές τιμές. Οι νέοι πλέον αφήνονται αμάχητή στην αγκαλιά της φέρνοντας έναν πιο νεανικό αέρα στην έξοδο .
Ενώ περίπου το 1980 τα Ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα λεγόμενα Ουφάδικα αλλάζουν το τοπίο. Οι νέοι συγκεντρώνονται σε μαγαζιά με Pac-Man, Street Fighter και άλλα «μηχανάκια», χτίζοντας νέες μορφές κοινωνικότητας.
Το 1985 έχουμε την εμφάνιση των Μποουλινκ που παρά την μεγάλη επιτυχία τους τα πρώτα χρόνια γρήγορα ξεπεράστηκαν και η νεολαία έψαχνε για κάτι νέο.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έχουμε την κορύφωση της δόξας της ντισκοτέκ που κράτησε για πολλά χρόνια αφού ικανοποίησε την λαχτάρα για χορό και χάρισε ξέφρενη διασκέδαση στη νεολαία .
Το 1990 εμφανίζονται τα Μπαράκια με δυνατή μουσική κυρίως με ξένο στίχο που είχε κερδίσει την νεολαία , προσφέροντας τους την αίσθηση της εφηβικής ανεξαρτησίας. Ο καφές παραμένει, αλλά η βραδινή διασκέδαση με ποτό και μουσική κυριαρχεί. Η νέοι επιζητούν περισσότερη ελευθερία και ταυτότητα, και τα μπαρ γίνονται ο χώρος που προσφέρει ακριβώς αυτό.
Παράλληλα, τα μπιλιαρδάδικα κάνουν την εμφάνισή τους, συνδυάζοντας παιχνίδι καφέ ή ποτό και παρέα σε πιο ήρεμο περιβάλλον.
Την ίδια εποχή τα μεγάλα clap κυρίως στην παραλιακή θα ξετρελαίνουν την νεολαία με τον όγκο τους ως μαγαζιά. Ίσως να αποτελούν μια νέα πιο τελειοποιημένη μορφή της ντισκοτέκ που γρήγορα όμως ξεχάστηκε.
Στο 2000 το μοντέλο του καφέ-μπαρ επικρατεί. Οι χώροι αυτοί είναι «υβρίδια» αφού από το πρωί καφέ, το μεσημέρι φαγητό, το βράδυ ποτό. Οι νέοι πραγματικά ξημεροβραδιάζονταν εκεί. Την ίδια εποχή τα Ιnternet cafe προσφέρουν έναν νέο τύπο συνάντησης για τους νέους, το διαδικτυακό και διαδραστικό. Σήμερα, η ψηφιακή κοινωνικοποίηση μέσω social media και gaming platforms έχει υποκαταστήσει πολλές φυσικές συναντήσεις.
Σήμερα ο καφές, το φαγητό και η παρέα παραμένουν στο επίκεντρο ζωντανά όπως και η επιθυμία των νέων για ένα δικό τους στέκι, ένα χώρο που να μπορούν ελεύθερα να εκφραστούν …
